Metody wykorzystywane w gabinecie rehabilitacji AdamMed Gliwice

Terapia manualna to część medycyny, która zajmuje się badaniem i leczeniem zaburzeń czynności układu ruchu, a w szczególności schorzeń kręgosłupa, jak i stawów obwodowych. Swoją nazwę zawdzięcza temu, że wszystkie techniki wykonywane są rękoma terapeuty. Przez niektórych jest czasami nazywana „Bez krwawą chirurgią”, gdyż pozwala wyleczyć wiele schorzeń, bez użycia skalpela. W samej terapii wiele technik od dawna funkcjonuje w polskiej fizjoterapii, a ich celem jest badanie, oraz leczenie tkanki nerwowej, mięśniowej, stawów jak i powięzi.

Pierwszym etapem leczenia jest przeprowadzenie wywiadu, w celu określenia potencjalnej przyczyny problemu, określenia wskazań oraz przeciwwskazań, co do możliwości zastosowania leczenia. Następnie stosuje się badanie narządu ruchu, na które składa się badanie ruchów czynnych, biernych w stawie, badanie gry stawowej, badanie tkanki nerwowej oraz palpacja. Po tak przeprowadzonym badaniu stawiana jest wstępna diagnoza, do której dostosowywana jest terapia. W trakcie leczenia poprzez ucisk, chwyty i różne techniki masażu terapeuta dociera do chorych miejsc. Celem wykonywanych technik jest zniesienie bólu i przywrócenie normalnej ruchomości w zablokowanych partiach kręgosłupa lub stawach.

Nieodzownym elementem terapii są ćwiczenia do wykonywania w domu, które wzmacniają, mobilizują i mają być wprowadzeniem do właściwej terapii, oraz mają podtrzymać osiągnięty efekt po wizycie w gabinecie.

Zabiegi terapii manualnej przyczyniają się do skrócenia czasu leczenia, a częstość wizyt ustala się indywidualnie, w zależności od stanu i potrzeb. Dlatego, im wcześniej wprowadzona, tym większa szansa uniknięcia nieodwracalnych zmian morfologicznych w organizmie, a tym samym szybsza możliwość powrotu do zdrowia.

Samą terapię manualna, można stosować w następujących problemach: bólach głowy i karku, bólach korzonkowych, rwie kulszowej, schorzeniach bioder, kończyn górnych i dolnych, migrenach, wadach postawy, bólach kręgosłupa i stawów obwodowych i wielu innych schorzeniach.

Metody leczenia wybiera terapeuta, w zależności od tego, czy problemem pacjenta jest nerw, staw, mięsień, więzadło, powięź lub za słaby mięsień. Może zastosować:

• mobilizację czyli oddziaływać na stawy, by zwiększyć ich ruchomość
• neuromobilizację czyli oddziaływanie na nerwy
• manipulację służącą do szybkiego uruchomienia stawu (przy jej zastosowaniu pacjent często słyszy kliknięcie lub chrupnięcie w stawie)
• różne formy masażu
• stretching
• ćwiczenia stabilizujące stawy, przy ich hipermobilności, lub osłabieniu mięśniowym

Neuromobilizacja to terapia manualna układu nerwowego. Terapia działa bezpośrednio na układ nerwowy człowieka, który stanowi tkanka nerwowa budująca ośrodkowy i obwodowy układ nerwowy oraz jego narządy odbiorcze, mięśnie oraz organy wewnętrzne. Neuromobilizacja obejmuje diagnostykę zaburzeń układu nerwowego oraz jego terapie.

W celu znalezienia przyczyny problemu terapeuta zaczyna od zbadania funkcji nerwu i ustala przyczynę zaburzenia przewodnictwa, poprzez badanie:

• czucia powierzchownego i głębokiego,
• odruchów mięśniowych,
• testów napięciowych i ślizgowych.

Ustalenie procesu patologicznego jest niezbędne do zastosowania odpowiednich technik neuromobilizacji. Terapia polega na napinaniu, ślizganiu i rozciąganiu danego nerwu, tak aby przemieszczały się wewnętrzne i zewnętrzne jego struktury. Uzyskuje się to dzięki odpowiedniemu ustawieniu kątowemu stawów w okolicy których przebiega nerw. Aby maksymalnie go napiąć, można zastosować dodatkowo trakcję lub ruch w danym stawie. Dobór i modyfikacja technik zależy od objawów w badaniu klinicznym.

Podczas samego zabiegu pacjent często zgłasza uczucie ciepła rozchodzące się aż do palców i podobnie jak masaż, jest to zabieg dla niego przyjemny, relaksujący i bezbolesny. Najczęściej po zabiegu pacjenci od razu czują poprawę: zmniejsza się ból, przeczulica oraz poprawia się ruchomość w danym stawie.

Procesem terapeutycznym można objąć następujące elementy:

• nerwy obwodowe kończyn górnych i dolnych (nerwu promieniowego, kulszowego, łokciowego pośrodkowego, strzałkowego i innych),
• krótkie nerwy zaopatrujące poszczególne mięśnie,
• zawartość kanału kręgowego na każdym poziomie kręgosłupa,
• nerwy czaszkowe i rdzeniowe,
• sploty nerwowe (np. barku),
• nerwy zaopatrujące narządy wewnętrzne.

Dla utrzymania efektu leczniczego, pacjent otrzymuje pracę domową w postaci automobilizacji wykonywanych przez niego samodzielnie. Aby terapia była skuteczna, powinna obejmować wszystkie tkanki objęte procesem patologicznym oraz być stosowana w jak najwcześniejszej fazie choroby, kiedy jeszcze nie doszło do nieodwracalnych zmian morfologicznych w organizmie.

Celem technik jest neuromobilizacji jest:

• zbadanie zaburzeń tkanek nerwowych,
• likwidacji zaburzeń przesuwalności tkanki nerwowej w stosunku do innych tkanek ją otaczających,
• poprawy elastyczności oraz ukrwienia tkanki nerwowej,
• zmniejszenia napięcia tkanek,
• optymalizacji przebiegu procesu zapalnego i wspomagania regeneracji tkanki,
• zmniejszenia i likwidacja dolegliwości bólowych,
• odblokowania układu nerwowego i sprawniejszego przekazywania informacji w organizmie,
• usprawnienia mechanizmów obronnych i naprawczych.

Oddziaływanie zabiegów neuromobilizacyjnych jest bardzo szerokie. Dotyczy zaburzeń funkcji nerwu unerwiającego wiele tkanek, które mogą mieć postać:

• dolegliwości bólowych (bóle piekące, promieniujące, tępe, stresowe, migreny),
• ostrych stanów zapalnych,
• zaburzeń mięśniowych (wzmożone napięcie, bolesne i nadmierne skurcze, bolesne przykurcze, zaniki),
• dysfunkcji i dolegliwości narządów jamy brzusznej,
• zaburzeń czucia (przeczulica, mrowienie, cierpnięcie),
• zmniejszenia siły mięśniowej,
• ograniczenia ruchomości w stawach,
  zaburzeń propriocepcji,
• braku równowagi psychofizycznej,
• schorzeń (np. rwy, dyskopatie, zespoły cieśni, łokieć tenisisty, bolesny bark)

Terapia Tkanek Miękkich polega na wykorzystaniu określonych technik manualnych, mających na celu usunięcie napięć i dysfunkcji układu mięśniowo-powięziowego ( mięśni, ścięgien, więzadeł i powięzi), w sposób bardzo łagodny i bezpieczny dla pacjenta.

Wstępem do terapii jest zawsze ocena stanu napięcia poszczególnych mięśni, ich bolesności bądź asymetrii pomiędzy dwiema stronami ciała. Bardzo często przyczyną bólu różnych części ciała jest tzw. dysbalans mięśniowo-powięziowy, który polega na zwiększonym napięciu i skróceniu jednych tkanek oraz zbytnim rozciągnięciu innych. Zbiór różnych technik dostosowanych indywidualnie do potrzeb, umożliwia uzyskanie ich rozluźnienia i powrót do fizjologicznej równowagi, a same techniki mogą być stosowane jako uzupełnienie innych metod terapeutycznych, lub samodzielnie.

Podczas pracy z ciałem pacjenta, wykorzystując elementy tkanek miękkich można zastosować następujące techniki:

• techniki energizacji mięśni
• mięśniowo-powięziowe rozluźnianie (Myofascial Release)
• techniki rozluźnienia pozycyjnego (Positional Release Techniques)
• aktywne rozluźnianie (Aktive Tissue Release)
• terapię punktów spustowych (Trigger Points Therapy)
• masaż tkanek głębokich (Deep Tissue Massage)

Poprzez rozluźnienie, wydłużenie, zlikwidowanie zrostów i uwolnienie utrzymujących się wzorców nieprawidłowych napięć w tkankach, uzyskamy przyspieszoną regeneracja tkanek, co będzie skutkować zmniejszeniem bólu, poprawą giętkości mięśni i powięzi, poprawą płynności ruchu oraz przywróceniem prawidłowego zakres ruchu w najbardziej efektywny i najmniej obciążający sposób. Skuteczność powyższych technik została udowodniona naukowo, a ich stosowanie jest bezpieczne dla pacjenta.

Terapię tkanek miękkich stosujemy w przypadku:

• zespołów bólowych kręgosłupa
• napięciowym bólu głowy, migren
• różnego pochodzenia bólów: pachwin, krocza, żuchwy
• zaburzeń napięcia mięśniowego, sztywności mięśni
• ograniczeń ruchomości stawów
• blizn i obrzęków
• po unieruchomieniach stawów (po urazach, operacjach)
• chorób zwyrodnieniowych i reumatycznych w celu rozluźnienia mięśni i złagodzenia dolegliwości bólowych
• wad postawy: skoliozy, koślawość/szpotawość kolan, stóp

Masaż Powięziowy jest formą terapii skupiającą się na przywracaniu prawidłowego napięcia głębokich warstw mięśni i tkanki łącznej. Poprzez rozluźnienie, wydłużenie, zlikwidowanie zrostów i uwolnienie utrzymujących się wzorców nieprawidłowych napięć w układach tkanek, powoduje zmniejszenie bólu, poprawę giętkości i płynności ruchu oraz przywraca prawidłowy zakres w najbardziej efektywny i najmniej obciążający sposób. Długotrwałe napięcie mięśniowe oraz urazy mogą prowadzić do sklejania się poszczególnych warstw powięzi, mięśni oraz więzadeł pierwotnie stanowiących osobne struktury.

Sklejenia mogą prowadzić do zaburzenia miejscowego krążenia, bólu, stanów zapalnych oraz zmiany lokalnej i globalnej mechaniki ciała. Celem masażu jest przełamywanie barier – „uwalnianie powięziowo-mięśniowe”  przez co przywrócenie naturalnej ruchomości i pozbycie się bólu. Często ta forma masażu jest wybierana przez osoby trenujące, gdyż opiera się na balansowaniu pomiędzy lekkim dyskomfortem i bólem, a odczuciem przyjemności. Staramy się, poprzez odpowiednio dobrane techniki, tempo zabiegu jak i siłę, z każdą chwilą zagłębić w coraz to głębsze warstwy tkanki mięśniowo-powięziowej, aby znaleźć i usunąć przyczynę przeciążenia, napięcia, dyskomfortu oraz bólu.

Kompleksowa Terapia Przeciwobrzękowa (KTP) jest najskuteczniejszą z metod leczenia zachowawczego obrzęku limfatycznego, której celem jest zmniejszenie istniejącego obrzęku, rozluźnienie powstałych zwłóknień, zwiększenie ruchomości w stawach oraz utrzymanie odpowiedniej siły mięśniowej kończyn. Kompleksowej terapii przeciwobrzękowej towarzyszy również profilaktyka wad postawy jako czynnościowego następstwa długotrwałego obrzęku oraz edukacja pacjenta w zakresie prawidłowej pielęgnacji skóry i szeroko pojętej profilaktyki przeciwobrzękowej.

W skład KTP wchodzą następujące elementy terapeutyczne:

1. Manualny drenaż limfatyczny (MDL)
2. Przerywana Kompresja Pneumatyczna
3. Kompresjoterapia (bandażowanie po MDL lub w późniejszej fazie zastosowanie odzieży kompresyjnej)
4. Terapia ruchem (aktywna kinezyterapia) oraz ćwiczenia oddechowe
5. Pielęgnacja skóry
    

1. Manualny Drenaż Limfatyczny (MDL)

Określenie drenaż jest nieprzypadkowe i ma służyć podkreśleniu odmienności tej metody od wszelkich innych form masażu, zarówno pod względem celów terapii jak również sposobu wykonania. W trakcie zabiegu wykonuje się delikatne, powierzchowne odkształcanie tkanek przeprowadzane ze zmiennym naciskiem, przy użyciu charakterystycznych technik, przez co nierzadkie jest mylne przeświadczenie pacjentów, że „w trakcie zabiegu nic się nie dzieje”. Zasady wykonywania tego zabiegu zasadniczo różnią się od klasycznych technik masażu. Są przede wszystkim bardzo powierzchowne z uwagi na umiejscowienie 90% naczyń limfatycznych bezpośrednio pod skórą. Stosujemy 4 podstawowe chwyty o odpowiednio dobranej sile oddziaływania na tkanki (jest bardzo niska), odpowiednim rytmie, kolejności i kierunku, tak aby nie doszło do przekrwienia tkanek. Chwyty głębokie stosuje się tylko w przypadku występowania dużych zwłóknień w obrębie obrzęku.

MDL ma na celu stymulację motoryki naczyń limfatycznych, przepływu limfy oraz płynu śródtkankowego, optymalizację warunków do limfangiogenezy czyli tworzenia nowych naczyń limfatycznych lub nowych połączeń między istniejącymi naczyniami.

2. Przerywana Kompresja Pneumatyczna

Zabieg przeprowadzamy z wykorzystaniem specjalnego aparatu wyposażonego w mankiety nakładane na kończyny. Cykliczne napełnianie się powietrzem i opróżnianie poszczególnych komór mankietów wywołuje ucisk na kończynę o określonej wartości. Szczególnie wskazana w obrzękach żylnych, tłuszczowych i limfatycznych, lub w obrzękach o strukturze mieszanej.

3. Kompresjoterapia

Stosujemy wielowarstwowe bandażowanie, które aplikuje się na kończynę bezpośrednio po zakończeniu manualnego drenażu limfatycznego oraz przerywanej kompresji pneumatycznej.

Stosujemy do tego specjalistyczne tubule, waty i bandaże o niskim stopniu naciągu. Bandażowanie zapobiega cofaniu się płynu śródmiąższowego i pozwala utrzymać efekty terapii. Specjalne bandaże pozwalają uzyskać odpowiedni i indywidualnie dobrany dla danego pacjenta stopień ucisku. Stopień kompresji dobieramy indywidualnie dla każdego pacjenta oraz stopniujemy nacisk (dłoń, nadgarstek – silniejszy nacisk; ramię – mniejszy nacisk).

Jeśli terapia jest w późniejszej fazie, to stosuje się – w zależności od umiejscowienia obrzęku – specjalistyczne pończochy lub rękawy o klasie ucisku dostosowanej do stanu pacjenta.

4. Terapia ruchem (aktywna kinezyterapia) oraz ćwiczenia oddechowe

Ćwiczenia dobieramy indywidualnie dla każdego pacjenta, uwzględniając takie czynniki jak: wiek, aktualny stan zdrowia i choroby współistniejące. Pacjent wykonuje ćwiczenia będąc zabandażowanym oraz otrzymuje zestaw ćwiczeń do wykonania w warunkach domowych. Odpowiednio dobrane ćwiczenia zapobiegają powstaniu przykurczy mięśniowo-stawowych, zmianom zwyrodnieniowym, wadom postawy i utracie siły mięśniowej.

Aktywna kinezyterapia w ramach kompleksowej terapii przeciwobrzękowej ma na celu zwiększyć efekt terapeutyczny przez aktywizowanie tzw. pompy mięśniowej. W ćwiczeniach kluczowe jest, aby ćwiczyć często i krótko (kilka powtórzeń ćwiczenia – przerwa) i nie dopuścić do zmęczenia. Ćwiczenia ruchowe przeplatane są ćwiczeniami oddechowymi mającymi działanie ssące na naczynia chłonne oraz żylne.

5. Pielęgnacja skóry

Kluczowe znaczenie w kompleksowej terapii przeciwobrzękowej ma wręcz pedantyczna dbałość o higienę skóry. Zastój chłonki powoduje zaburzenie lokalnej odpowiedzi autoimmunologicznej, a każde nawet niewielkie uszkodzenie ciągłości skóry w postaci zadrapania, czy skaleczenia może spowodować stan zapalny i w efekcie dalsze upośledzenie odpływu płynu śródmiąższowego. Należy stosować kosmetyki o pH zbliżonym do 5,5 zapewniające odpowiednie nawilżenie i natłuszczenie skóry i nie powodujące uszkodzenia naturalnego kwaśnego płaszcza ochronnego skóry.

PNF - z angielskiego: Proprioceptive Neuromuscular Facilitation - proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie.

Jest specyficzną, uznaną na świecie, metodą rehabilitacji pacjentów z zaburzeniami w obrębie układu kostno-mięśniowego i nerwowego. Jest to kompleksowa terapia, która posiada własną filozofię i zasady pracy z pacjentami oraz oparta jest na szerokiej wiedzy z dziedziny neurofizjologii. Głównym założeniem metody, jest praca nad funkcją, której chory potrzebuje (np.: sięganie po przedmiot i podnoszenie, siadanie, chodzenie, utrzymywanie prawidłowej postawy ciała). Wykorzystujemy do tego zdrowe elementy narządu ruchu.

Terapia za pomocą metody PNF wykorzystuje szereg czynników, których celem jest odzyskanie utraconej funkcji. Wśród elementów które wykorzystuje się metodzie można wyróżnić:

• wykorzystywanie silnych i zdrowych regionów ciała - aby uruchomić rezerwy tkwiące w organizmie - siłę i potencjał poszukuje się w najsprawniejszych, bezbolesnych sferach ruchowych na ciele pacjenta, które poprzez mechanizm irradiacji, czyli przeniesienia pobudzenia wpływają na okolice chore i słabe;
• ruchy naturalne - przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego przez co aktywizują największą ilości mięśni;
• wielokrotnie powtarzanie ruchów - które odtworzy przewodnictwo nerwowe i przypomni choremu jak je wykonywać samodzielnie;
• pobudzanie wielu zmysłów chorego - wykorzystuje się szereg stymulacji: dotykowej (kontakt manualny z chorym, poprzez odpowiedni chwyt), wizualnej (kontakt wzrokowy, aby kontrolować i korygować ruch wykonywany przez pacjenta), werbalnej (słowny opis ruchu poprzez krótkie i jasne komendy), pobudzenie proprioreceptorów (w mięśniach, ścięgnach, czy torebkach stawowych za pomocą odpowiednich technik);
• możliwość pracy na materacu, na leżance, z piłami lub innym sprzętem oraz naukę chodzenia;
• usprawnianie funkcji wegetatywnych – praca nad mimiką twarzy, funkcją połykania, artykulacji, regulacja pracy układu nerwowego oraz oddechowego poprzez oddziaływanie w obrębie tułowia i klatki piersiowej;
• elementy treningu samoobsługi z wykorzystaniem przedmiotów codziennego użytku: nauka zmian pozycji ciała i ruchów globalnych, sięganie po przedmioty, poruszania się w obrębie łóżka, przesiadania się z wózka na toaletę, siadanie, wstawanie oraz chodzenie;
• specjalne techniki uczące ruchu, koordynacji, stabilizujące, rozluźniające, mobilizujące, przeciwbólowe, m.in.: opór manualny (przekazuje informacje na temat kierunku, kolejności i szybkości wykonywanego ruchu), trakcja (rozciąganie mięśni by przygotować je do ruchu), kompresja (poprawa stabilizacji i czucia głębokiego), stretching (pobudzenie mięśni do skurczu), rytmiczne pobudzanie ruchu (ułatwienie) i kombinacja skurczów izotonicznych (poprawa koordynacji ruchów).

Sama metoda, poprzez wykorzystanie wielu czynników, może być wykorzystana u pacjentów z problemami:

• ortopedycznymi (stany po urazach kości, stawów i tkanek miękkich, po wszczepieniu endoprotez, po artroskopii i zabiegach rekonstrukcyjnych, kontuzjach sportowych, amputacjach),
• neurologicznymi (udary mózgu, urazy mózgowo-czaszkowe i rdzenia kręgowego, stwardnienie rozsiane, ataksja, choroby móżdżku, polineuropatie, choroba Parkinsona, zaburzenia po zabiegach neurochirurgicznych, zaburzenia funkcji wegetatywnych - oddychania, połykania, neuralgie nerwowe, mózgowe porażenie dziecięce, przepukliny oponowo-rdzeniowe),
• wad postawy ciała (skoliozy, deformacje klatki piersiowej, stóp),
• zaburzeń chodu i utrzymania równowagi z różnych przyczyn,
  mięśni (zaburzenia metaboliczne i funkcji, deficyt masy i siły mięśniowej, dystrofie, zmiany zapalne),
• kręgosłupa (zespoły bólowe, dyskopatie, hipermobilność).

Terapia Sportowa (TS) - to specyficzne postępowanie odpowiadające w dużym stopniu tzw. treningowi wzmacniającemu.

Wskazaniem są tu zasadniczo wszystkie leczone operacyjnie i zachowawczo obrażenia narządu ruchu, dla których rehabilitacja wydaje się odpowiednia.

Celem terapii jest pełne osiągnięcie stanu bezbólowego, przywrócenie właściwych cech motorycznych: siły, wytrzymałości i koordynacji, przywrócenie optymalnej funkcji stawów oraz elementów struktury stawów (więzadła, ścięgna, chrząstki), ponowne wyuczenie się wzorców ruchowych z życia codziennego i typowych dla danego sportu oraz zapobieganie ponownym obrażeniom.

TS opiera się na:

•  znajomości z zakresu anatomii i biomechaniki
•  znajomości zasad gojenia się tkanek miękkich po urazie
•  znajomości podstawowych rodzajów leczenia zachowawczego i operacyjnego, w tym również leczenia usprawniającego
• musi uwzględniać wiek sportowca, wcześniejszy stan jego zdrowia (kontuzje, urazy, zachorowania), poziom aktywności sportowej, specyfikę uprawianej dyscypliny sportu.

Najczęściej TS wprowadzamy po fazie pooperacyjnej i w założeniu składa się z 4 faz:

• faza 1 - mobilizacja (uruchomienie), terapia wczesnoczynnościowa
• faza 2 - stabiliazacja, terapia czynnościowa
• faza 3 - czynnościowy trening wzmacniający mięśnie, pełna sprawność czynnościowa
• faza 4 - trening obciążający mięśnie, pełna zdolność obciążeniowa.

Kinesiology Taping, czyli Plastrowanie dynamiczne – metoda terapeutyczna polegająca na oklejaniu wybranych fragmentów ciała plastrami o specjalnej strukturze, jest jedną z metod plastrowania. Została opracowana i spopularyzowana na początku lat osiemdziesiątych przez Japończyka Dr Kenzo Kase. Wykorzystuje się w niej specjalnie wytworzony plaster – Kinesio Tex Gold. Jest to plaster nie ograniczający ruchów, rozciągający się tylko na długość, o ciężarze i grubości zbliżonych do parametrów skóry. Plaster jest odporny na działanie wody i nie powoduje uczuleń dzięki specjalnemu klejowi, którym jest nasączony z jednej strony.

Dzięki swoim specjalnym właściwościom naklejona taśma delikatnie unosi skórę i zwiększa w ten sposób przestrzeń, jaka tworzy się między nią a mięśniami - właśnie ten efekt jest kluczowy dla działania plastrowania. Odpowiednie naklejenie plastra, poprzez redukcję napięcia na receptory skórne, ma wpływ na odczuwanie bólu, który jest  jednym ze wskazań do kinesiotapingu.

Pokrótce wymieniając, kinesiotaping można zastosować w następujących sytuacjach:

1. Ból

• pourazowy (będący wynikiem kontuzji lub wypadku);
• kręgosłupa (zespoły bólowe kręgosłupa)
• reumatyczny
• po operacjach

2. Nadwyrężone i zbyt napięte mięśnie

Plastry rozluźniają naciągnięte i nadwyrężone mięśnie, odciążają je, normalizują ich napięcie, ponieważ przejmują ich funkcję lub wspomagają ich pracę.

3. Zapobieganie kontuzjom

Plastry ułatwiają przemieszczanie się mięśni względem powięzi i stabilizują stawy, co jest pomocne w trakcie treningu.

4. Problemy z krążeniem

Plastry dają podobny efekt co drenaż limfatyczny - wspomagają odprowadzanie limfy i poprawiają krążenie. W związku z tym plastrowanie jest polecane np.  osobom, które zmagają się z opuchniętymi nogami (np. kobiety w ciąży), przy obrzękach żylnych lub obrzękach w wyniku kontuzji (np. skręcenie)

5. Podczas ciąży

Plastry pozwalają odciążyć napięte struktury jamy brzusznej, przeciążone obolałe plecy, jak również zadziałać wspomagająco w zapobieganiu ewentualnym rozstępom.

Jak widać, Kinesiology Taping ma szerokie zastosowanie. W zależności od konkretnego problemu lub celu leczenia, stosujemy jedną z kilku technik aplikacji:

• mięśniowa – stosowana najczęściej na osłabiony mięsień w celu wzmocnienia i na nadmiernie napięty w celu zmniejszenia wzmożonego tonusu.
• więzadłowa – poprawa pracy więzadeł po przeciążeniach i urazach.
• powięziowa – korekcja powięzi, przy pomocy której uzyskujemy prawidłowy ślizg mięśnia lub stawu oraz w bólach chronicznych.
• funkcjonalna – wspomagająca ruch i pracę osłabionych mięśni np. przy opadającej stopie.
• limfatyczna – specjalne umiejscowienie rozciętego na wiele odnóg plastra, który bazą przyklejony jest w okolicy węzłów chłonnych zaś odnogi obejmują obrzękniętą lub objętą stanem zapalnym część ciała – wspomaga mikrokrążenie krwi i odpływ chłonki.

FMS (Functional Movement Screen) to system oceniający fundamentalne wzorce ruchowe, które leżą u podnóża naszej każdej aktywności ruchowej, czy jest to sport rekreacyjny czy też wysiłek fizyczny na najwyższym poziomie intensywności.

cena fundamentalnych wzorców ruchowych pozwala zidentyfikować asymetrie i ograniczenia w naszym układzie ruchu, a następnie planować progreswne działania dążące do rozwoju i doskonalenia wyższych poziomów piramidy optymalnego przygotowania motorycznego.

Przeprowadzenie oceny fundamentalnych wzorców ruchowych i połączenie jej z badaniem fizjoterapeutycznym, na wczesnym etapie uprawiania sportu rekreacyjnego lub zawodowego, pozwala również na znalezienie potencjalnego miejsca kontuzji, wprowadzenie ćwiczeń korygujących, lub działań fizjoterapeutycznych, dzięki czemu można uniknąć potencjalnego problemu.

Kinetic Control wprowadza pojęcie dynamicznej stabilności i równowagi mięśniowej. Koncepcja szczegółowo omawia system ruchu jako źródło dysfunkcji i symptomów z nim związanych. Zajmuje się funkcjonalną klasyfikacją systemu mięśni, wraz z typowymi wzorcami dysfunkcji w lokalnym (miejscowym) i globalnym systemie. Główną tematyką jest mechanizm kontroli motorycznej zarówno segmentarnej na poziomie translacji, jak i kontroli funkcjonalnego zakresu ruchu na poziomie całego odcinka.

Koncepcja porusza problem dynamicznej dysfunkcji (stabilności stawu) opisując go jako niekontrolowany ruchu (‘niestabilność’). Kolejnym problemem z którym związana jest niestabilność często jest utrata kontroli zakresu ruchu (ograniczenie=restrykcja). Zarówno niestabilność jak i brak kontroli zakresu ruchu mają bezpośrednią relację z bólem i patologią. Metoda stara się wyjaśnić i zaznaczyć różnice między kontrolą motoryczną i treningiem siły (symetrycznym i asymetrycznym). Podaje kliniczne wskazówki, kiedy reedukować kontrolę motoryczną, a kiedy wprowadzać trening oparty na wzmacnianiu mięśni w odzyskaniu pełnej funkcji i kontroli ruchu.

Proces diagnostyki i oceny ruchu jest szczegółowo omawiany w oparciu o aktualne badania, dowody naukowe i kliniczną literaturę. Mechaniczne podgrupy populacji sklasyfikowane pod względem bólu i patologii systemu mięśniowo-szkieletowego są zidentyfikowane w oparciu o aktualny system oceny kontroli motorycznej. Kliniczne testy kontroli motorycznej pozwalają dokładnie ocenić dysfunkcję niestabilności. Rozumiejąc zasady oceny i korekcji dysfunkcji kontroli motorycznej jesteśmy w stanie skorygować istniejącą patologię. Kliniczne podejście oparte na praktycznym zastosowaniu aktualnych badań naukowych umożliwia stworzenie indywidualnej terapii korygującej mechaniczną dysfunkcję ruchu

Suche igłowanie - (igłoterapia, ang. dry needling) polega na umieszczeniu igły akupunkturowej razem z otaczającą ją prowadnicą w pożądanym miejscu. Następnie bardzo szybkim ruchem wprowadza się ją w powłoki skórne. Właściwie wykonane nakłucie suchą igłą będzie powodowało drżenia mięśnia, w obrębie którego prowadzona jest terapia mięśniowo-powięziowych punktów spustowych.

Fizjoterapeuta przed wbiciem igły przeprowadza dokładne badanie palpacyjne, dzięki któremu lokalizuje napięte pasma o zwiększonej wrażliwości na nacisk. Gdy już zlokalizuje odpowiedni punkt spustowy, wbija w niego sterylną igłę, zazwyczaj o grubości 150-300 mikrometrów i długości 15-50/100 mm. Po wprowadzeniu igły, oraz po odpowiedniej manipulacji w nim dochodzi do wywołania impulsu, który przechodząc przez rdzeń kręgowy, trafia do włókien mięśniowych napiętego pasma. Impuls ten wywołuje bezwarunkowy odruch – lokalny skurcz mięśniowy, który zmniejsza napięcia i prowadzi do rozluźnienia, a ostatecznie do zmniejszenia bólu.

Nakłuwanie może odbywać się na obszarze praktycznie każdej części ciała. Terapię wykonuje się w obrębie głowy, tułowia, kończyn górnych oraz kończyn dolnych. Ze względu na wykorzystywanie do zabiegu igieł akupunkturowych o bardzo małej średnicy nie powinniśmy zastanawiać się, czy suche igłowanie boli. Odpowiednia ich elastyczność w połączeniu ze wspomnianą niewielką średnicą przyczyniają się do niemal całkowitej redukcji możliwości uszkodzenia nerwów oraz naczyń krwionośnych, ponieważ igły niejako ześlizgują się z ich powierzchni. Dodatkowo w czasie nakłuwania ciała igłami ślady krwi po przebiciu powłok skórnych są niezauważalne lub nie pojawiają się w ogóle.

Wskazaniami do leczenia igłami są dolegliwości bólowe narządu ruchu o różnym pochodzeniu. Bardzo często wymienia się tutaj aktywne mięśniowo-powięziowe punkty spustowe tworzące się pod wpływem stresu, chroniczne przeciążenia mięśni w wyniku urazu lub zabiegu, a także niedobór magnezu i witamin z grupy B. Dodatkową zaletą suchego igłowania jest skuteczność w leczeniu zachowawczym w obrębie tkanek miękkich, gdy terapia manualna jest niemożliwa do wykonania ze względu na nadmierny ból i tkliwość.

Metoda leczenia igłami wykorzystywana jest również w przypadku:

• bóle pleców
• łokieć tenisisty, golfisty
• zapalenie rozcięgna podeszwowego
• kolano biegacza
• bark zamrożony
• zespół ciasnoty podbarkowej
• zespół cieśni nadgarstka
• pseudo rwa kulszowa
• tendinopatii
• terapii tkanki bliznowatej
• napięciowych bólów głowy
• urazów (skręcenia, zwichnięcia, złamania)
• po unieruchomieniach